Кароткае апісаньне горада ад польскага дыплямата Бернарда Леапольда Францыска Таннэра, які быў праездам у Магілёве падчас пасольскай місыі ў Маскву ў 1678 г.
Дзёньнік быў выдадзены на латыні ў 1689 г. і ў 1891 г. перакладзены на расейскую.
Апісанне падарожжа польскага пасольства ў Маскву ў 1678 годзе.
Сакавіка1678 г.
У горадзе Бобр (Bobr), які называецца так па рацэ, у 2-х мілях адсюль (дзе мы начавалі 10-га сакавіка) да нас далучыўся адзін багаты габрэй, які на ўсім нашым далейшым шляху карыстаўся вольным з намі праездам. Праз в. Паўлавічы (Pawlovice), маёнтак Чэчэрын (Tczeczerin), невялікі і разбураны маскавітамі гарадок Галоўчын (Holevczin) мы праехалі да Магілёва і пад самым амаль горадам, у нядаўна пабудаваным горадзе Княжыцах (Knissice) зрабілі прыпынак, каб уехаць у горад больш парадна, і, калі прывялі ў парадак усю світу, што суправаждала нас, з трубачом наперадзе ўехалі ў гарадскую браму.
Гэтым горадам некалькі год валодалі маскавіты, але паводле мірнага дагавору зноўку ў цэльнасці вярнулі яго палякам. У горадзе вельмі многа цудоўных цэркваў, аднак усе толькі схізматычныя (католікаў мала, і ў іх адна дамініканская капліца з невялікім манастыром); акрамя таго, горад складаецца з будынкаў, упрыгожаных чымсьці накшталт карцін, цудоўных і вытанчаных (у арыгінале: insuper domibus miro quodam et eleganti picturam genere ornatis constat). Трэба яшчэ дадаць шэраг умацаванняў: валы, якія можна бачыць у нешматлікіх тутэйшых гарадах, ды велізарны, навалены накшталт сцяны насып робяць горад моцнай крэпасцю.
Большасць жанчын па моцнай, круглай фігуры не адрозніць ад мужчыны. Асабліва дзіўная іх вопратка: галаву яны пакрываюць рагатым капелюшом (mitra cornuta), а зверху накідваюць доўгае покрыва; носяць футра, што вісіць з плеч накшталт плашча; акрамя таго, усе (што самае смешнае) абуваюцца ў вялікія попельнага колеру боты (ocreis indutae).
Туташнія месцічы вельмі гасцінныя: мы знаходзіліся 8 дзён, і яны ў дастатку забяспечвалі нас усялякімі харчамі – півам, мёдам, гарэлкай, віном, кармілі шчодра ўсіх нашых коней. Тут прыйшла звестка, што іншы пасол (ад Княства Літоўскага) трымае іншы шлях; таму 19-га сакавіка мы, пасля абеду, перабраўшыся цераз р. Дняпро (Nieper), якую інакш называюць Барысфенам, накіраваліся ў Стары Магілёў ціхім крокам, каб іншы пасол, найвяльможны пан ваявода полацкі, меў магчымасць дагнаць нас.
Комментариев нет:
Отправить комментарий